Głowa, a rzeczywistość.

Dla Australijczyków niedziela to raczej dzień zakupów. Centrum handlowe pełne, o 4 po południu.

Rano budzę się i powtarzam sobie "nic Ci nie zagraża, jesteś bezpieczny". Ciekawe, czy to do mojego mózgu, to znaczy, tego wystraszonego kawałka dociera.
Zanim nie wypiję pierwszej kawy wszystko wydaje się być bez sensu. Potem jest jakoś lepiej, przeważnie, choć nie zawsze.

Wczoraj w domu jakiś bezsens. Dzisiaj poszedłem potrenować na paletki. Przegrałem wszystkie mecze, ale mimo wszystko fajnie było.

Szukam jakiegoś rytmu, czy sensu w życiu. Wczoraj na tych zawodach dzieciaków była jedna z trenerek. Gdyby nie była taka młoda, bo zaraz po liceum, to bym się pewnie w niej zakochał. Ma coś w sobie, uśmiech, spojrzenie, może tą skośnooką urodę?
Interesujące jest obserwowanie moich emocji. Biorą się one skądś, napełniają mnie smutkiem, złością, bezradnością, albo bezsensem. Moja logika często im ulega.
Niech mi nikt nie mówi, że mam się "poddać emocjom". Gdybym im się poddał, już dawno bym nie żył. Ile razy mi mówiły "zabij się, to nie ma sensu".
Każdy dzień to walka. Czasami wygrywam, czasami przegrywam.

Muszę się nauczyć pozytywniej interpretować to co się dzieje. Gdy wczoraj dwie drużyny z mojego klubu wygrały na zawodach, to coś mi powiedziało "Ty to nigdy nic nie wygrywasz", w sensie, taki los, pewnie się do paletek, czy życia nie nadaję.
Ale po chwili mi się przypomniało, że przecież w podwójnej też już miałem drugie miejsce w tym roku, a w rundzie pocieszenia nawet pierwsze. Nie mówiąc o pierwszym miejscu, który mój team wygrał, na jakichś tam innych zawodach.
Moja głowa o tym już zapomniała. Pamięta moje przekonanie "Ja to nigdy nic nie wygrywam, mam pecha, jestem do niczego".
Trudno, każdy ma jakieś życie, moje życie to walka.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej