Może garść marzeń?

Nie chciało mi się wybrać do kafejki dzisiaj. Zwlokłem się z kanapy koło 16.30. Oglądałem jakiś głupi serial i skorzystałem z reklamy, żeby się od niego oderwać.
"A co będziesz siedział w domu", powiedział mi jeden z wewnętrznych głosów. "Potem będziesz się źle czuł. że cały dzień przesiedziałeś w domu", dodaje.
Byłem wprawdzie na korcie, alt trudno to nazwać byciem wśród ludzi. Chciałem zacząć chodzić pływać, ale po dwóch godzinach na korcie padam na pysk. Tak to za każdym razem. Palec ciągle mam jeszcze spuchnięty, ale owijam go jakimś plastrem, znaczy, razem z drugim palcem, żeby go wzmocnić gdy jestem na korcie i tyle.

Może by sobie tak pomarzyć? Choćby o dziewczynie? Lata lecą, te, które tu w kafejkach siedzą jakby coraz młodsze. Czy mam myśleć o NB (narkotyk-B), czy skasować ją z pamięci. Już dawno nie marzyłem. Bo i po co, jak moje lęki i tak mi nie pozwalają wielu rzeczy zrealizować. A może boję się rozczarować, może to jakiś mechanizm obronny? Lepiej żyć szaro, smutnie, niż kolorowo z dużą ilością bólu?
Czy ja tak szaro żyję? Kupiłem sobie nowe buty do paletek, mają żółte sznurówki. Takie akurat były. Na zewnątrz wszystko zielone, zawsze jakieś drzewo w okolicy kwitnie. Ale moje wnętrze chyba jest szare, jakby zakurzone. Takie mam wrażenie.

Myślałem, że kiedyś będzie lepiej, coś się wydarzy, lęki znikną. Ale one nie znikają, więc nie ma co na to liczyć. Tyle, że jest mi chyba lepiej niż kiedyś, myślę sobie. To znaczy, lepiej mi w złych momentach, w porównaniu z tym, jak było mi kiedyś, gdy było mi źle.

Komentarze

  1. ~J.12 listopada 2015 22:31

    Skąd ja to znam- nic nie chce się robić, a jak człowiek się nie przełamie, to na koniec nędzny bilans dnia ;) to dobrze, że lepiej radzisz sobie w trudnych chwilach. To ważne, bo zawsze te trudne nadejdą, nawet jakbyśmy byli nieziemsko szczęśliwi. Taki nieodłączny element życia. Ja też odnoszę podobne wrażenie odnośnie mojego radzenia sobie w trudnych momentach. Może to kwestia czasu i lepszego poznania siebie :)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. ~yellowish14 listopada 2015 00:47

    " To ważne, bo zawsze te trudne nadejdą, nawet jakbyśmy byli nieziemsko szczęśliwi. "
    Nie bardzo rozumiem, co to ma ze mną wspólnego? Dla mnie każdy dzień jest trudny, w ten, czy inny sposób. PTSD nie jest nieodłącznym elementem życia, to rodzaj schorzenia, czy rodzaj choroby, jak depresja.
    Pytanie tylko, dlaczego się czegoś "nie chce robić".
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej