Balans, coś się zmienia?

- Czy Ty się kiedyś zastanawiałaś, dlaczego utrzymujesz ze mną kontakt? - Zapytałem NB (narkotyk-B) na WA. Wyłączyłem potem głos telefonu, bo noc.
Rano budzę się i sprawdzam telefon.
- Nie zastanawiałem się. To brzmi jak zarzut. - Czytam rano to, co NB napisała parę godzin wcześniej. - Uraziłam Cię? - widzę, że dopisała to rano.
Z tego wszystkiego wytworzyło się coś w rodzaju dyskusji. NB po raz pierwszy chyba powiedziała o swoich lękach.
Ja potem oczywiście napisałem za dużo, gdy ona była w pracy i nie odpisywała.

Dzisiaj rano, znowu pod wpływem jakiegoś filmiku na YT, napisałem jej coś miłego. Wysłałem to, ale po chwili doszedłem do wniosku, że to chyba nie za dobry pomysł.
- Ty mi nigdy takich miłych rzeczy nie napisałaś, z tego co pamiętam. - dorzuciłem więc. A po dziesięciu minutach - Więc pewnie nie chcesz, żebym Ci coś takiego pisał. Logicznie myśląc. - dodałem.

Myślę, że zaczyna mi przeszkadzać brak balansu w naszym kontakcie. Czuję się, jakbym tylko dawał i dawał, a nic nie wraca z powrotem. Więc po co mi to?
Kiedyś emocje mną bardziej kierowały. Niejako musiałem się NB przejmować. Wiedziałem, że gdzieś tam siedzi, w Niej, to wystraszone dziecko, czujące się samotnie. Czułem się jakoś z tym dzieckiem związany. Teraz, nawet nie wiem dokładnie dlaczego, zaczynam uważać, że od lat próbuję i nic się nie zmienia. Więc lepiej samego siebie chronić.
- Kiedyś szukałem klucza do Ciebie. - Napisałem NB, w naszej przedwczorajszej dyskusji. - Teraz myślę, że jak ktoś drzwi od środka zaspawał, to potrzebna raczej laska dynamitu.
- Gdy coś jest nie tak, to szybko się chowam. - powiedziała mi NB.
Ona nie jest małym dzieckiem. Lepiej sobie może radzi niż ja, myślę sobie, więc dlaczego mam jej "pomagać", samemu się przez to gorzej czując?
Wiem, że wcześniej też już tak myślałem. Tyle, że teraz jest to silniejsze, niż przymus przejmowania się Nią.  Ciekawe dlaczego, co się we mnie zmieniło, albo zmienia? Zobaczymy, jak się to zmieni, z czasem.

Siedzę w kafejce. Może dlatego, że tu klimatyzacja, to nie odczuwam fal gorąca. Z drugiej strony, to myślę, że to chyba też przez obecność tylu ludzi i dlatego, że nie jestem w domu. Dom, przypomina mi małe piekło, gdzieś tam głęboko w mojej głowie. Myślałem, że nie mam w sumie tych "flash backów", czyli przeżywania przeszłości. Może i nie mam, tyle, że jak jestem w domu, to włączy się niepokój, lęk. Czuję go jeszcze silniej, gdy słyszę, że współmieszkaniec wraca, gdy słyszę jego samochód. Kiedyś bałem się odgłosu powracającego starego, odgłosu jego samochodu.

Tyle tu ładnych dziewczyn przechodzi, a ja sam. Może dlatego, że już taki stary, ale, że od "zawsze" jestem sam, z przerwami, to myślę, że to nie o to chodzi.