Dopamina, a poszukiwanie miłości lub wolności.

Jem czekoladę, z orzechami. To w końcu święta, pierwszy dzień się kończy.
NB (narkotyk-B) nie odezwała się dzisiaj.
Za to poczytałem i pooglądałem trochę o uzależnieniu od narkotyków, dopaminie i innych takich neuroreceptorach.
Aha, dowiedziałem się, że człowiek się nie uzależnia od kawy, bo nie aktywuje ona pętli nagradzania się, za robienie czegoś.
Ale z powrotem do moich narkotyków. Szczególnie spodobało mi się jedno zdanie:
"Miłością-uzależniona osoba jest w stanie zaprzeczenia, wierząc, że jest ciągle w relacji, albo że może przekonać tą inną osobę do powrotu do związku, albo jego kontynuacji."

To w sumie prawie, że zabawne, obserwowanie, co się z moją głową dzieje. Wydaje mi się, że rozumiem pewne rzeczy lepiej, niż 10 lat temu.
Możliwe, że dlatego jest mi teraz też trochę łatwiej się z tym obchodzić. Niezależnie od tego, że jestem, poprzez PTSD, do tego przyzwyczajony, że rzeczywistość i emocje to czasami dwie różne rzeczy.
Na przykład lęki. Ktoś powiedział, że w PTSD 10% lęków pochodzi z teraźniejszości, a 90% z przeszłości.
Nie mierzyłem tego u mnie linijką, ale coś w tym jest, inaczej bym się nie dusił codziennie.

W każdym razie, gdy pomyślę o NB, to czuję się jakoś lepiej, czasami, prawie, że trochę euforycznie.
To oznacza, że wydziela mi się więcej dopaminy i serotoniny, plus adrenaliny i pewnie jeszcze coś tam. Trochę jak po LSD, albo jakbym pędził śliwowicę, na domowym strychu mojej głowy. Nie muszę nic łykać. Tak mi się to skojarzyło, bo moja prababcia robiła kiedyś wino na strychu naszego domu.
Taka reakcja jest wyuczona, bo gdybym się kiedyś od NB nie uzależnił, to bym tego nie miał.
Dopamina powoduje, że człowiekowi trochę siada obiektywne spojrzenie na rzeczywistość. Na podstawie przesłanek, wydarzeń czasami po prostu przypadkowych, szuka się i buduje jakieś tam konstrukty.
Nie musi to chodzić o kogoś. W eksperymentach ludzie o podwyższonym poziomie dopaminy łatwiej "widzieli" twarze w przypadkowych plamach. Mieli rozpoznać, czy jakiś tam obrazek przedstawia twarz, czy po prostu coś przypadkowego.

Więc ja, tak sobie wykumałem.
NB ma lęki, to jej przeszkadza w tym, żeby się we mnie znowu zakochać. Bo one, znaczy, te lęki,  Jej w tym przeszkadzają.
Poza tym, to stosuje taktykę "goń mnie, ale mnie nie złapiesz", jak to o niej kiedyś moja kumpelka psycholog powiedziała. Parę lat temu, dodam.
- Gdyby udało mi się do Niej dotrzeć, to by mnie pokochała i pewnie byśmy byli razem - myślę sobie, upojony.

Na ile ta moja teoria jest kompletną bzdurą, a na ile coś w tym jest, trudno mi oczywiście powiedzieć. Faktem jest, że NB ma lęki i sama często szuka kontaktu ze mną. Faktem jest też, że bała się do mnie zadzwonić.
- Od jakiegoś czasu korciło mnie, żeby do Ciebie zadzwonić, ale jakoś się bałam. Tak, że wczoraj dobrze się stało - napisała mi NB wczoraj, po tym, jak przypadkowo do mnie zadzwoniła.
- Czego się bałaś? - zapytałem.
- Nie wiem dokładnie, chyba niedogadania. - odpisała - Może takiej szarpaniny, rozmijania się potrzeb.
- Nigdy się nie wie - odpowiedziałem.
Mieliśmy kiedyś problem "rozmijania się potrzeb", gdy ona ze mną zerwała, a ja ciągle coś od Niej chciałem.
- Nie zostawiaj mnie samej - napisała mi wtedy.
Z tym, że miałem zostać jako przyjaciel, wychodziło na to.
Teraz, po paru latach, ciągle jest pomieszane. To znaczy, w mojej głowie. Ja trzymam się kurczowo, tej niewidocznej nitki nadziei.
Nie powiem jej oczywiście o tym.
- Ona ma te lęki, boi się bliskości. Gdy jej o tym powiesz, to ucieknie - chodzi mi po głowie.
- Taaa, nie masz ochoty usłyszeć prawdy - podpowiada mi, nieco złośliwie, Logika.
- Ona kupiła sobie kiedyś taki sam samochód, jakim kiedyś razem jeździliśmy - mówią trochę płaczliwie emocje.
- Aha - odpowiada Logika. Wskazuje palcem na zdanie, które sam przed chwilą zapisałem, o robieniu z przypadków naciąganych teorii.
- Poza tym, to ona zaczęła grać w paletki, jak ja. Jak to nie jest jakaś dowód, to już nie wiem co - próbuje moja śliwowica dopaminowa.
- Aha - słyszę znowu od Logiki. Kręci trochę głową z ubolewaniem.
- Głupia ta Logika, nic polotu - mówi jakiś głos, jeszcze jeden, który ma jakieś zdanie na ten temat. Cholera go wie, skąd się wziął.

Ale przecież miło jest uciekać w ten ciepły strumień dopaminy. Czuć się tak dobrze, trochę błogo, choćby przez moment.
Nieważne, co będzie potem.
Dlatego też robię to czasami, szczególnie, gdy zaczynają mnie lęki gonić. Wiem, że potem przyjdzie dołek. Pech. Uzależnienie.
Dlatego też nazywam Ją NB, narkotyk B.

Wyszedłem dzisiaj pod wieczór przed dom. Tak po prostu. Nie było ani za ciepło, ani za zimno. Niebieskie niebo, z paroma chmurkami. Palmy i inne zielony badyle wkoło.
- Po co mi ten kłopot z NB, po co się zastanawiać, jakby to było? - pomyślałem sobie. - I tak z tego nic nie będzie. Może tu po prostu zostać, albo wyjechać i kiedyś wrócić?
Przez moment poczułem się jakby wolny.

Nazywając smoka po imieniu, łatwiej się z nim walczy, przynajmniej teoretycznie. Nie wiem, może dlatego, że święta, ale pomyślałem sobie, że może by temu smokowi dać siana, czy coś? Pewnie głodny.