Dziwny jest ten umysł.

Tu prawie 30C, choć w domu jest pewnie jeszcze cieplej, bo wiatru nie ma, choć akurat się odezwał.
Nie poszedłem dzisiaj do kafejki, więc nic nie popisałem. Nawet nie wiem co robiłem, poszedłem na basen na pół godziny. To znaczy, pojechałem rowerem. Jak wróciłem, to ze mnie kapało, bo wjeżdża się pod sporą górkę w drodze powrotnej.

Potekstowaliśmy trochę z NB (narkotyk-B). Na koniec jej napisałem, - "I znowu wyszedłem na idiotę", piszę jej, bo ona więcej popisałem, bo ona ma problemy, a ona nic.
W sumie, to co ja się nią tak przejmuję, myślałem sobie. "ona się moimi problemami tak nie przejmuje.
- "Ani znowu, ani ani na idiotę", przyszła po jakimś czasie odpowiedź. - "To trudny temat", dodała.

Idę zaraz na trening, dalej mam palec rozwalony, ale pobiegam sobie trochę z nimi. Ma przyjść para Chińczyków, oboje pilnie studiują jakąś tam biotechologię.

Zastanawiałem się wczoraj, jak to będzie, z dzwonieniem, bo miałem parę telefonów do załatwienia. Ale powiedziałem sobie, "jak dajesz radę biec do upadłego, ignorując zmęczenie i ból mięśni, to dasz radę zignorować duszenie się i niepokój, gdy masz zadzwonić". To może pomogło, a może też świadomość, że stary już nie żyje. Dziwny jest ten umysł.

Wrony się drą od czasu do czasu, jakbym im z gorąca odbijało.
Siedzę przy stole i czuję jak mi kropelki potu po klatce piersiowej spływają. Może to też przez tą kawę.

 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej