Muszę zadzwonić, boję się.

Siedzę w kafejce. Robię się śpiący. Może to na myśl o tym, że muszę zadzwonić do architekta, czy jak go zwał, w sprawie remontu. Jak to się przejawia? Lekkie ciśnienie w głowie, trudniej mi się oddycha, robię się śpiący na myśl o tym. Czuję niepokój.
Ale nic na to nie poradzę, muszę zadzwonić, żeby coś poprawili? Dlaczego sprawia mi to taki kłopot? Nie lubię konfliktów, nie lubię kłócić się o "swoje", może mam jakiś kompleks niższości? Pewnie wszystko na raz. Do tego dochodzi może lęk przed popełnieniem błędu? że zrobię coś nie tak, powiem coś nie tak.
W dzieciństwie za to obrywałem, tresowano mnie tak latami. Nigdy nie było wiadomo, za co można było dostać w pysk, lub trzeba było się zgłosić wieczorem z pasem. "Zgłosisz się z pasem", mówił stary. Co z tego, że to przeszłość, jak mózg się tego nauczył, jak jazdy na rowerze? Spróbuj zapomnieć jak się jeździ.

Ale nie czekam, aż ktoś do mnie zadzwoni, napisze coś tam, coś się zmieni. Wiem, że ja muszę zadzwonić i tyle. Takie życie, odwlekałem ponad miesiąc.

Muszę zadzwonić do żony starego. Nie mam na to ochoty. Siostra też jeszcze do niej nie dzwoniła. Nie mam ochoty na tą rozmowę. Rozmawiałem z nią tylko parę razy w życiu, w ciągu ostatnich 10 lat, czy ile to było?

Pożyjemy, zobaczymy, jak to będzie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej