Unikanie. Mózg mnie znowu robi w konia.

Siedzę w kafejce. Nie czuję tu fal gorąca, raczej jest mi zimno, przez klimę.
Dlaczego łatwiej jest mi się skupić tutaj, mimo, że nie jest spokojnie, niż w domu? Może dlatego, że to nie w domu. Choć w pracy też miewałem takie ataki lęku, gdy musiałem coś zrobić. Czasami miewałem takie dni, że nie byłem w stanie nic zrobić.
Gdy to tak teraz piszę dochodzi do mnie, jak silne to było. Nigdy nie traktowałem tego jako coś, co mogę jakoś zmienić. Po prostu było jak było. Dziwne to jakieś.

Podobnie jak latami nie uważałem, że mnie bito w dzieciństwie. Po prostu obrywałem, ale nie nazwał bym tego biciem. Nie wracałem do tego.
Tak, jakby w moim mózgu istniała przegródka, izolująca moje emocje, szczególnie lęki, od ich interpretacji.
To znaczy, wiem, że to lęk, gdy go czuję. Ale długi czas w ogóle jakoś nie zastanawiałem się nad metodami jego zmniejszenia.
Dlaczego nie szukałem metod na zmniejszenie efektów lęku, choćby powolnym oddychaniem?
To znaczy, stosowałem to, ale najczęściej trudno mi się chyba było na tym skoncentrować. Dziwne to jakieś.
Piłem kawę, czy herbatę, by go jakoś uczucie niepokoju i senności zwalczyć. Często to pomagało, czasami nie pomagało, było jeszcze gorzej.

Tak mi to teraz przyszło do głowy.
Takie spostrzeżenie, jest dla mnie jednym ze świadectw na to, że moje myślenie jest czasami bardzo ograniczone, a ja nawet sobie z tego  nie zdaję sprawy.
Na tym polega unikanie. Człowiek robi coś, nie wiedząc nawet dlaczego.
Wiem, że coś takiego mi się zdarza, ale odkrywanie tego jest za każdym razem dosyć zaskakujące.

Mój mózg pewnie mnie chroni przed dotykaniem niektórych emocji.
Unikanie, to jedna z jego typowych metod.

NB (narkotyk-B) nadal się nie zgłasza.

Komentarze

  1. ~kto28039112 stycznia 2016 18:25

    "Dlaczego nie szukałem metod na zmniejszenie efektów lęku, choćby powolnym oddychaniem?"
    Może to kwestia przyzwyczajenia i braku wiary w to, że da się cokolwiek zmienić? Traktujesz długo jakieś rzeczy jako normalkę, no to stają się normalką. To tak, jakby dzieciom w PRL opowiadać o pełnych półkach w sklepie - może tak jest gdzieś tam na świecie, ale to nienormalne, myślą sobie.
    Rodzice nie zainteresowali się Twoją sztuczną plombą w podstawówce, tzn. nie zareagowali kiedy było trzeba, bo w podstawówce to dziecko chodzi z rodzicami do lekarza, w każdym razie większość dzieci - a Ty piszesz, że nie wiesz, może to normalne, że nic nie zrobili?
    Taka już jestem - myślałam - że po prostu mam dzikie jazdy, raz góra, raz dół, może ktoś się na to leczy, ale ja taka już jestem, ludzie są różni.
    Itd.

    OdpowiedzUsuń
  2. ~kto28039112 stycznia 2016 18:26

    sztuczną plombą - ee, chyba tymczasową ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. ~yellowish13 stycznia 2016 08:47

    Z tą plombą, to trudno wyczuć. Bo dentystka była w szkole, więc z rodzicami się tam nie chodziło.
    Przypomniało mi się potem, że już dawno stosuję powolne oddychanie, ale chyba zapomniałem o tym, jak ten wpis pisałem, bo raczej nie pomagało, a przynajmniej mało.
    Na pewno teraz lepiej rozumiem, co się ze mną dzieje, jak to w głowie działa. To też ułatwia.
    Kiedyś, to było takie bardziej miotanie się na oślep. Teraz też miotam się na oślep, ale pewne rzeczy czasami zobaczę, dlatego łatwiej mi coś z tym robić ;)
    Jak na przykład, że myślenie o kimś, chodzi mi o nieszczęśliwą miłość, jest jak narkotyk ;) Im więcej się myśli to gorzej ;)
    Poza tym, to nie uważam już że jestem "popieprzony", tylko, że niektóre części mojego mózgu są "popieprzone", ale nawet te można jakoś tam zmienić, albo i nie ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej