I tak z Ciebie nic dobrego nie wyrośnie...

Myślę, że ciekawie zaczyna być wtedy, gdy człowiek się zastanawia, dlaczego pewne rzeczy myśli, dlaczego mu to, a nie co innego do głowy przychodzi. Chodzi mi o kontekst problemów z brakiem motywacji, depresją, PTSD itp. Problem szukania energii do życia i wiary w siebie.
Dwa krótkie przykłady, w piątek grałem z dobrym kumplem, który gra lepiej, to znaczy, dwie klasy wyżej. Warunku były słabe, bo wiatrak pod sufitem, więc uważam, że wygrałem dwa razy, przegrywając raz, bo miałem farta. Znam tą halę lepiej. W sobotę przegrałem z jednym, 19:21, który gra tylko o jedną klasę wyżej ode mnie. Złościło mnie to i frustrowało, dlatego, że uważałem, że źle grałem, stresowałem się i spinałem. Stare schematy się włączały. Gościu nie chciał grać drugiej gry, bo był nieźle zmęczony.

Czyli, gdy wygrywam, to fartem, a jak przegrywam, to dlatego, że nie umiem grać?
Poszliśmy potem na kolację. Był tam jeden dosyć fajny gościu, sam się nauczył grać dobrze bez trenera, z tym, że jego ojciec był jakimś trenerem narodowym, już nawet nie wiem w co. Czyli sport od małego.
- Nie mam talentu, coś mi nie idzie - mówię.
- Kto Ci coś takiego powiedział - pyta gościu.
Coś tam zamruczałem pod nosem. Dopiero potem, czyli na drugi dzień w domu, gdy robiłem sobie zapiski, przyszło mi do głowy, że mój Stary całe dzieciństwo mi powtarzał, że jestem do niczego, że się do niczego nie nadaję.
- Z ciebie to i tak nic dobrego nie wyrośnie - lubił powtarzać. Coś takiego, czy może podobnego.
- i żeby Ci rozumu przybyło - życzył mi, między innymi, na urodziny.
Nie chodzi mi o narzekanie, ale uświadomienie sobie, jak sam siebie często blokuję.
Na ile to ma wpływ na to co robię? Należę do ludzi, którzy uważają, że - i tak z tego nic nie będzie.
Interesujące. Myślimy, że świadomie podejmujemy jakieś decyzje, to znaczy, już dawno tak nie myślę, ale często o tym zapominam. Decyzja, to walka, często przeszłości z teraźniejszością, logiki z emocjami.

Powstaje oczywiście pytanie, jak sobie z tym radzić, z własnymi ograniczeniami?
Myślę, że przynajmniej w moim przypadku, już samo zaobserwowanie "złego nawyku" myślenia może pomóc. Można próbować sile tego schematu przeciwdziałać. Schematy, to nic innego, jak grubsze połączenia neuronów. Gdy im się przeciwstawi nowe połączenia, nowe schematy, to albo trzeba te schematy ćwiczyć, albo koncentrować się.
Gdy jedzie się autostradą, to automatycznie pozostaje się na niej. Nowy schemat, to jak zjazd na boczną dróżkę, trzeba się skoncentrować, żeby go nie przejechać. Podobnie z połączeniami w mózgu. Te często używane są grubsze, poprzez otoczkę mieliny. Te mniej używane cieńsze.

Dlatego, gdy nie jestem zestresowany, to potrafię wykorzystać nowe schematy, wiem, że mam tak i tak zrobić, także w grze, ale i w życiu. W stresie, to jak jazda 350 km/h, albo jazda w deszczu ze śniegiem, nie ma tyle czasu, żeby się zastanowić, wybrać tą właściwą drogę. Człowiek automatycznie wybiera autostradę, choć w tamtym kierunku wcale nie chce jechać, powinien był wziąć zjazd.
Nie mówię, że moje rozważania są do końca poprawne, ale chyba pozwalają mi lepiej zrozumieć moje zachowanie i próbować je zmienić.