Psychiczny mięsień

Do duszenia się powoli się chyba przyzwyczajam. Staram się wtedy głęboko oddychać, wypychając trochę brzuch. Tu mi akurat trudno, bo siedzę w kafejce i chyba jakieś dziecko w pieluchy zrobiło, bo tak daje. Trudno wyczuć co to. Mniejsza z tym.

W każdym razie interesuje mnie to, jak zmienić coś w głowie. Zauważyłem, że gdy walczę z moimi lękami, to mnie to sporo energii kosztuje. Wczoraj udało mi się parę rzeczy zrobić, bez użycia kawy, bo był już wieczór.
Myślę, że zmiana schematów myślenia, czy odczuwania, to też po prostu kwestia treningu, do jakiegoś stopnia, oczywiście. Tyle, że jak trenuję sport, to wiem, że to przyniesie skutek, wiem, że jestem po tym zmęczony istnieje też jakaś wymierzalna skala tego, co się robi. W zależności od sportu jest to czas, czy wysokość, punkty, czy stopień trudności.
Nie ma zawodów na pokonywanie problemów psychicznych. Nie ma też mistrzów świata, czy grupy fanów. Każdy sobie rzepkę skrobie, chyba, że robi jakąś terapię grupową, wtedy ma się przed kim pochwalić.

Po czym więc poznać, że coś się zmienia, że wysiłek nie idzie na marne? Jak znaleźć motywację, by dalej ćwiczyć?
To mi znowu przypomina trochę maraton, czy ultramaraton. Maraton jest jeszcze dyscypliną olimpijską, o ultramaratonie, to już nikt nie mówi.
I jak w ultramaratonie, trzeba ćwiczyć codziennie, myślę sobie, nie odpuszczać za bardzo. Może i nie trzeba, ale tak mi zawsze mój nauczyciel instrumentu mówił.
- Jednego straconego dnia już nigdy nie nadrobisz.
Podobnie słyszałem na jakimś filmie dokumentarnym o sztukach walki.

Myślę, że problem w tym, że ludzie nie są nawykli do ćwiczenia psychiki. Ostatnio oglądam program, chiński, "The Brain", to takie zawody, gdzie ludzie różne zadania rozwiązują, coś liczą, czy układają kostki Rubika. Jeden chłopak ułożył około sto kostek, mając na jedną koło 10 sekund. Fakt, niektóre kostki były proste, ale niektóre miały kształt piramidy, chyba bardziej skomplikowane. żeby dojść do takich umiejętności, ćwiczy to on, ma bzika na tym punkcie.
Ktoś inny potrafił policzyć coś tam, dzieciaki dodawały ze 20 liczb, chyba 4 cyfrowych, mając na każdą operację około 0,4 sekundy.
Zawsze myślałem, że to jakieś wyjątkowe przypadki potrafią niektóre takie rzeczy.
- Ci to są pokopani, choć umieją szybko liczyć.
Te dzieciaki umiały tak szybko liczyć, bo to ćwiczyły. Taka moda u Chińczyków, czy Japończyków, to liczenie. Zamiast rozbijać szyby u sąsiadów, czy kraść po dworcach, to oni liczą, między innymi.
Podobnie z innymi ludźmi, o "specjalnych" zdolnościach. Część z nich ma normalnie dzieci, rodziny, kobiety, czy mężczyźni. Po prostu mają lekkiego fioła na tym punkcie i są w tym dobrzy.

Co więc można zrobić ze swoimi problemami, kłopotami? Najczęściej nauczyliśmy się pewnych zachowań i reakcji emocjonalnych w młodości. Dlaczego nie dało by się ich zmienić?
Myślę, że to często problem motywacji. Jak ktoś ma depresję, ciemny dołek, to nie będzie się wysilał.
- Nie da się, nic nie ma sensu - najłatwiej wtedy powiedzieć.
- To ja się zabiję - myślałem sobie. Łatwiej coś takiego pomyśleć, niż codziennie szukać motywacji, by coś robić. Codziennie szukać sposobów, by mieć więcej energii.
Ale, od jakiegoś czasu zacząłem to trochę traktować jak ultramaraton. Po prostu biegnę przed siebie. Czasami jest łatwiej, czasami jest trudniej, ale nie ma się co nad każdym krokiem zastanawiać. Nie znaczy, że uważam, że to wszystko ma sens, ale jeszcze mniej sensu ma dla mnie nie robienie niczego, albo robienie czegoś z doskoku.

Powiedziałem sobie  - jak się już nie zabiłem, to nie ma sensu się nad tą opcją zastanawiać, lepiej szukać czegoś, co mi konstruktywnie pomoże.
Nie wiem, czy idę do przodu, czasami nie wiem, czy idę we właściwym kierunku. Nie ma oznakowanej ścieżki ani mety.
Sam sobie jestem sterem, żeglarzem, okrętem, czy jak to było.

Jest dużo rzeczy, które pomagają, myślę, że pracując nad sobą, człowiek się wielu z nich uczy, czytając, próbując, obserwując.