PTSD i dobre rady

Jutro zawody. Nie wiem w sumie, po co tam się pcham. Mam zamiar mieć trochę zabawy, próbować realizować moje podejście mentalne, zwracać uwagę na oddychanie i takie. Pożyjemy, zobaczymy. To taki trening mentalny, walka z frustracją, blokadami i innymi. Poletko obserwacyjne. Niezależnie od tego, że można będzie popatrzeć na fajne gry, obeżreć się czekoladą i pogadać z fajnymi dziewczynami. Ja to cieniarz jestem, gram w najniższej lidze, czy prawie, że najniższej.
Mam ochotę mieć z tego więcej przyjemności niż frustracji. Tak trzymać.

Co o moich lęków. To schematy wyuczone, jak w każdym PTSD, inaczej nie było by to PTSD :P Gdy coś mnie dusi, to mnie dusi. Nazywam to "dusi", to po prostu niepokój. Wystarczy czasami, że jestem w domu. Do końca nie wiem jaki impuls to wywołuje. Wiem, że mi Natalia radzi, żebym się "lękowi" nie poddawał. Myślę, że na tym polega pomieszanie z poplątaniem, gdy ktoś się na ten temat wypowiada. Istnieje coś takiego jak generalizacja lęków. To znaczy, gdy się obrywało w łeb, jako dziecko, to z tym obrywaniem w łeb może się nawet widok przez okno, albo jakiś zapach kojarzyć. Wtedy raczej nie wystarczy po prostu temu nie ulegać, bo tu nie ma czemu ulegać czasami, gdy objawia się to na przykład zmęczeniem. Czasami jest to zwykłe zmęczenie, bo człowiek źle spał, a czasami jest to spowodowane widokiem z okna, czy jakimś odgłosem. To się nazywa "flash back", czyli powrócenie reakcji z przeszłości. W każdym przypadku trzeba by umieć odróżnić te dwa rodzaje zmęczenia.

Ja się przeważnie uśmiecham pod nosem, jak mi ktoś coś "radzi". Takie rady pojawiają się tu co parę miesięcy. Najczęściej opierają się na własnych przeżyciach. Szczerze mówiąc, to bardziej wierzę w wiedzę gromadzoną przez ileś tam tysięcy psychiatrów i psychologów, niż pojedyncze, subiektywne obserwacje pojedynczych osób. Nie mówię, że są mylne, tyle, że subiektywne i odnoszące się najczęściej do własnej osoby. To trochę takie stawianie diagnozy na odległość.

Lubię dyskusję na temat PTSD, ale do niej rzadko tu dochodzi.

 

Nawet coś tam popisałem dzisiaj w kafejce, patrząc na skąpo ubrane niewiasty. Tutaj lato i ogólnie, krótkie szorty są w modzie.

Komentarze

  1. ~Natalia4 listopada 2016 19:06

    Wiem, że każdy ma swoje doświadczenia i generalnie rady rzadko coś wnoszą do życia człowieka z lękami, ale lubię sobie pomądrować. Tak mam :) Czasem mówię,że trzeba coś przeżyć, żeby wiedzieć i zrozumieć, ale nie zawsze jest to możliwe, bo jednak inaczej radzimy sobie z trudnościami i nie bardzo słuchamy rad tych, którzy wyzdrowieli, bo zawsze łatwiej mówić, niż zrobić, prawda?:))

    Zazdroszczę ciepełka i słońca. Tu wieje jak... nie powiem gdzie:)))

    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  2. ~yellowish5 listopada 2016 00:20

    Zauważyłem, że lubisz sobie pomądrować :P
    >nie bardzo słuchamy rad tych, którzy wyzdrowieli, bo zawsze łatwiej mówić, niż zrobić, prawda?
    Insynuujesz, że ja nie chcę Twoich dobrych rad słuchać, bo nie chcę czegoś robić? :P
    Wiesz, jak przejdziesz grypę i z niej wyzdrowiejesz, to nie znaczy, że znasz się na grypie. Po prostu wiesz, co Tobie pomogło. Ktoś inny może mieć na przykład zapalenie płuc.
    Łatwo jest powiedzieć "Ja wiem lepiej" :P
    Wyzdrowiałaś z czego? Tego nie powiesz :P Tak można bez końca, tym bardziej, że w zależności od rodzaju problemu istnieją różne metody i techniki. Jednemu pomoże jedna rzecz, drugiemu coś innego. To chyba podstawa.
    Stawianie diagnozy na odległość i dawanie rad na tej podstawie kojarzy mi się bardziej z Reikki, czy innymi ezoterycznymi metodami, niż z konstruktywnym podejściem. Taka jest moja opinia.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej