Lęki sterujące myślami

Siedzę sobie w kafejce, niebieskie niebo, słoneczko świeci. Jakichś dwóch młodych Rusków przy sąsiednim stoliku, ciekawe, czy tu na wakacjach, czy w interesach.
Wczoraj poćwiczyłem trochę na hali, choć niewiele. Grałem z jedną Taiwanką. Starsza siostra ją przyprowadziła. Graliśmy debla. "Moja" Taiwanka miała wyrobione nogi i była w miarę dwa razy szybsza od swojej starszej siostry, technicznie też lepsza. Mimo wszystko fajnie było, bo na luzie.

Znowu był artykuł o tym, że sport dobrze robi na depresję. Uprawiając jakiegoś tam rodzaju ćwiczenia fizyczne otrzymuje się w nagrodę trochę chemii do mózgu, powodującej poprawę samopoczucia.

Interesujące jest obserwowanie własnych myśli, to znaczy, wyłapywanie tego, jak lęk na nie wpływa. Pomyślę o czymś, co mam zrobić, na przykład sprzedać ten stary aparat fotograficzny, to od razu mam wrażenie, że zaczynam się lekko dusić.
- W ten sposób to działa - myślę sobie. - Uciekam od pewnych myśli, bo powodują one nieprzyjemny refleks fizjologiczny. 
I tak dobrze, że czasami udaje mi się pewne rzeczy zaplanować i je zrobić. Wiem, że muszę, to jakoś je robię, niezależnie od tego, czy mnie coś dusi, czy nie. Wiadomo, czasami są to fale duszności, czasami po prostu zmęczenie, od którego mi się zaczynają oczy zamykać.
- Potem to zrobię - mówię sobie wtedy często -  teraz jeszcze trochę odpocznę.
Z tego odpoczynku często nic nie wychodzi, a ja na koniec bywam sfrustrowany.
Parę dni temu udało mi się zaplanować co zrobię po powrocie do domu i zrobiłem to. Z tym, że zbyt często się to chyba nie zdarza, ale, pracuję nad tym. Zobaczymy do czego dojdę. Droga jest celem.