Bałagan w pokoju

Za oknami słońce, widzę tylko malutki kawałek niebieskiego nieba. Teraz siadłem sobie na balkonie, nieba widać więcej. Popijam czarną herbatę, wiadomo, mocną. Chyba rzeczywiście nie jest tu aż tak ciepło, bo znad filiżanki unosi się drobna smużka pary.
Po drugiej stronie zielonego podwórka jest chyba ciepło, bo tam słońce świeci.
Blondi jest na wycieczce, wspinają się i chodzą po jaskiniach, pewnie ją dopiero w następny weekend zobaczę, bo ona dostała pracę na wyjeździe, jak kiedyś, 3 godziny stąd, nad morzem. Trochę szkoda, ale takie życie. Przedtem była przez rok w Kanadzie, więc jest to w pewnym sensie poprawa.
Zastanawiam się, kiedy ja pojadę do Australii.

W pokoju roboczym mam bałagan, pełno rzeczy do wyrzucenia, kiedyś je posprzątam, kiedyś się za to wezmę. Jak w piosence.

Wczoraj nie zostałem na drugiej sesji paletek, bo czuję jeszcze ścięgno Achillesa, od miesięcy. Japonka i Wariat byli, więc pewnie bym z nimi trenował, więc znowu gorzej dla Achillesa.
Wracając do domu czułem smutek, nawet nie wiem dokładnie dlaczego. Może to refleks, że wracam do pustego mieszkania, a może tęsknota z Blondi, a może cholera wie co.
Zauważyłem, że jak trenuję na sucho, to widzę poprawę. Jak po prostu ćwiczę i ćwiczę, to mało co się poprawiam. Trenując na sucho mam czas by zwrócić uwagę na jakość. Powoli lepiej rozpoznaję jaką częścią rakietki uderzam, jak ona się zachowuje.
Wczoraj grałem tylko jednego seta, na koniec. "Staraj się myśleć o oddychaniu przy każdym serwie", było moje założenie. Myślę, że udało mi się to zrealizować.
świadome, głębokie oddychanie pomaga mi, bo inaczej, to wstrzymuję oddech.

Pójdę potem pobiegać. Mieszkam koło parku, ma on z 5 kilometrów obwodu, dobra trasa na krótką rundkę, tym bardziej, że jest zielono i słońce świeci.