Denerwuje mnie moja skóra

Czuję się nieswojo w swojej skórze, drażni mnie ona. Piję kawę, żeby się jakoś uspokoić, albo z przyzwyczajenia. Staram się powoli oddychać, jak mi się to przypomni, denerwują mnie pajączki w prawym oku.
- Oddychaj - mówię sobie.
To pomaga, trochę.
Wczoraj słuchałem znowu prelekcji tego Kolka. Słucham sobie jej, robiąc równocześnie jakieś ćwiczenia.
- Jak dziecko nauczy się, że ludzie go lubią, to mu to pozostaje w dorosłym życiu, nawet, jak coś nie wychodzi - mówi, coś w tym stylu.
- Ale też bywa odwrotnie, jak matka stanie się narkomanką, czy alkoholikiem, to dzieciak uważa, że to jego wina.
To w sumie oczywiste, tyle, że trudno to odnieść do samego siebie, szczególnie, jak jest się w dołku.
Przypomina mi się, co Bosonogi powtarza, że jest "gównem". To w pewnym sensie smutne, że on sobie nie zdaje z tego, że powtarzając to, po prostu kopiuje to co kiedyś usłyszał, czy poczuł.
- Trauma, to nie wydarzenie z przeszłości - mówi Kolk - bo to było kiedyś. To odcisk tego co było, wpływ przeszłości na to, co się dzieje w teraźniejszości.
Dlaczego więc ludzie powtarzają swoje negatywne przeżycia, czy negatywną opinię o sobie samym?
Naukowcy przypuszczają, że to dlatego, że są do tego przyzwyczajeni. Jak inny do picia kawy, czy biegania maratonu, albo skakania ze spadochronu. Kawa jako tako nie jest specjalnie smaczna, ale ma pobudzające działanie. Bieganie jest męczące, ale człowiek się lepiej czuje, otrzymuje dawkę hormonów, podobnie jak ze skakaniem ze spadochronem. Najpierw strach, ale potem radocha.
Wiadomo, ludzie biorą narkotyki nie dlatego, że lubią się kłóć igłą, czy lubią ich smak.
Uciekanie od teraźniejszości ma różne postacie.
Mnie denerwuje moja skóra, jestem niespokojny. Wczoraj w domu mogłem leżeć na łóżku, oglądać coś na YT, denerwować się, że nic nie robię. Udało mi się jednak zacząć poruszać, coś robić. Nie zawsze tak to wychodzi, ale wiem, do czego dążę. Napiłem się wczoraj kawy, jak przyszedłem do domu, ale przedtem siadłem do pisania pamiętnika. Powoli nabieram tego przyzwyczajenia, wtedy łatwiej przezwyciężyć uciekanie od tego. Czuję się śpiący, zmęczony, głodny, gdy mam zasiąść do pisania, ale co z tego? Wiem, że potrafię przebiec ponad pół godziny, choć jest to bardziej męczące, fizycznie. Więc potrafię wysiedzieć 20 minut, słuchając przyjemnej muzyczki z radia.