Kawą z dołka

Ciągle czytam o operacji tego biodra, nic ciekawego, jak będzie działało, to dobrze, jak nie, to mniej dobrze, ale takie życie. Ogólnie, to mam życie mało poustawiane, do tego doszło to biodro i korona, bo bez niej, to byłbym już w Australii. I tak nie wiem co mnie do niej ciągnie. Czasami wiem, bo to inny świat, trochę, a czasami nie wiem po co się czymś takim stresuję i nie żyję jak normalny człowiek. Tyle, pytanie, czy potrafiłbym żyć jak "normalny człowiek"?

To, że mam wrażenie, że jestem zestresowany nie jest niczym nowym, fakt, że coś mnie tam dusi, trudno mi się skoncentrować, czy zabrać za coś. Walczę z tym, nie wiedząc dokąd dojdę. Codziennie robię pewne rzeczy, jak pisanie pamiętnika, czy trochę chińskiego. Po prostu też dlatego, żeby to ćwiczyć. Wiszę teraz co drugi dzień na desce, niewiele, ale robię tam ze dwa ćwiczenia, jedno z nich to parę serii wiszenia ze zmniejszonym obciążeniem. Postanowiłem sobie, że tak będę robił, więc staram się to robić. 

Interesujące jest jak jakieś hormony, czy wpływ kawy, zmienia spojrzenie na świat. Nie tylko, że mi adrenaliny przybywa, przez kofeinę, ale spojrzenie na świat się zmienia. Rano w łóżku przeważnie nic nie ma sensu, ale jak siedzę na balkonie, nawet jak jest tylko +5 stopni, z kubkiem gorącej kawy w ręce, to patrzę na wszystko bardziej optymistycznie. To znaczy, nie tylko, że mam więcej energii, ale też moje logiczne myślenie się zmienia. Człowiek by myślał, że racjonalne myślenie nie zależy od ilości wypitej kawy, czy dołka depresyjnego.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kierowani instynktami

Duszę się trochę w robocie. Wiem, to nie jest kwestia firmy, bo "zawsze" tak miałem. Kiedyś tylko nie wiedziałem o co chodzi. Leżałem na łóżku, czytając książki, albo je połykając, wiedząc, że mam się za coś wziąć i nie umiałem, najczęściej. Robiło mi się gorąco, czy zimno, mieszało mi się w głowie, ale nic nie pomagało. Teraz jest mi gorąco, czy zimno, wtedy wstaję, chodzę trochę i staram się wyobrazić, czasami, że rozwalam ten niewidoczny mur, który jest wkoło mnie. Czuję się wtedy jak schwytany, jak wtedy, w domu rodzinnym, gdy bałem się wyjść ze swojego pokoju. Paręnaście lat takiej tresury zostawiło widać ślady, nie da się ukryć. Ale mniej jest bólu. Wracam do przeszłości, staram się rozmawiać z moim wewnętrznym dzieckiem, czasami go może pogłaskać po głowie. Wiadomo, jako dziecko człowiek blokuje wiele, ucieka od tego świata. Teraz muszę wrócić, do przeszłości, nie jest to przyjemne. Ale chyba pomaga. Pojechać do Australii, po co, żeby przeżyć coś innego, mieć trochę in
Czytaj więcej

Jesienne słońce i ciasteczka

 Nawet ładna pogoda dzisiaj była, choć teraz pochmurnie. Spadam zaraz ze ścianki do domu, tym bardziej że się chmurzy. Ciekawe, że mogę tworzyć nowe notki tutaj, ale nie mogę komentować własnych notatek jako "ja", nie mówiąc już o komentowaniu innych. Muszę posprawdzać w ustawieniach, co się tam pozmieniało. Może chodzi o "ciasteczka". Z tymi słodyczami to zawsze jakiś kłopot, niezależnie od tego, czy do jedzenia, czy elektroniczne jakieś.
Czytaj więcej

Wesołych świąt!

Życzę wszystkim wesołych, spokojnych i słonecznych świąt!  Znowu jestem na ściance, ramię ma się powoli lepiej, choć jeszcze uważam. Jednym z powodów, że tu się zjawiam, to jazda na rowerze, bo mi to dobrze robi. Poza tym to zawsze się tu z ludźmi pośmieję. Nad książką muszę jeszcze popracować, ale póki co, to zostawię ją przynajmniej na tydzień, żeby móc na spokojnie na nią spojrzeć, z innej perspektywy, bo mi się niektóre teksty nie podobają. Zobaczymy, czy mi coś beta-czytelnicy powiedzą. Powoli dochodzę też psychicznie do siebie, bo mnie to pisanie wykończyło. Tu wiosna, ma być koło 20 stopni.
Czytaj więcej