Z kapucą na głowie

 Byłem znowu nad jeziorem, w sumie, to nie chciałem wcale tam jechać, miałem zamiar dojechać tylko do końca parku ciągnącego się wzdłuż jednej z rzeczek, czy w sumie jest to bardziej potok. Tyle, że jak już dojechałem do miejsca w którym skręca się nad jezioro, to samo mi się tam pojechało. Od tego skrętu jest jeszcze z 15 minut w szybkim tempie, czy jakoś tak. Lubię to jezioro, bo jest mało tam ludzi, a jak są, to mówią sobie "halo", albo "dzień dobry", po ichnemu. To znaczy, w momencie, gdy zaistnieje jakiś kontakt wzrokowy. Porobiłem tam trochę ćwiczeń, usiadłem na chwilę i popatrzyłem na pluskające się łyski, czy co to było. Muszę im zdjęcie zrobić, żeby móc poszukać w internecie, bo łyski mają podobno biały dziób, a te miały chyba czarny, albo mi się teraz tak wydaje. 

W każdym razie, to nie chce mi się jeździć nad to jezioro, to znaczy, jechać tam taki kawał, ale jak już wjeżdżam na ostatnią drogę, taką wśród pól i pastwisk, to jest całkiem przyjemnie. Tam, przez ten park nad potokiem też jest fajnie jechać, tyle, że powoli drzewa gubią wszystkie liście i robi się trochę goło. Przejeżdża się koło czegoś w rodzaju bagien, ze stojącą wodą, jest to w sumie trochę taki dziki park, bo po takich mokradłach raczej nikt nie chodzi.

Gdy rano się budzę, to czuję niepokój i moje życie nie ma jako tako sensu.

- Jak Twoje życie nie ma sensu - mówię sobie - to czym się tak przejmujesz.

Specjalnie mi ta myśl może nie pomaga, ale wiem, że gdy siądę sobie na balkonie, z kawą i książką do neurobiologii, to humor mi się poprawi. Robię więc jeszcze po drodze parę ćwiczeń i kończę na robieniu sobie kawy. Na balkonie było zimno, tak z pięć stopni może, ale da się wytrzymać, jak się człowiek nieźle opatuli i ma grubą kapucę na głowie.