Nawet pozytywnie

 Dzisiaj wiewiórki znowu atakowały, wysokie krzewy koło balkonu. Jak zwykle zrobiłem parę badziewnych zdjęć i jak zwykle piszę, że pewnie je kiedy wstawię ;o)
Problem w tym, że zdjęcia mam na komórce, a synchronizacja czasami dziwnie działa, więc nie zawsze mi się chce ich szukać. Orzechów im dzisiaj nie dałem, bo i tak ostatnim razem zakopywały. Kupiłem ich dzisiaj trochę więcej.

Rano, o dziwno, nie męczył mnie za bardzo lęk. Pomyślałem sobie "czym ja się tak kurcze przejmuję". Wiem, że mam paradoksalne myślenie, bo chciałem się zabić już od wieku parunastu lat i do głowy mi nie przyszło wtedy, że tak sędziwego wieku dożyję. Poza tym, to obejrzałem sobie parę wideo na YT, o ludziach, którzy też walczyli ze swoimi lękami. Jeden też po tym, jak go rodzice za karę w szafie zamykali, na koniec trafił do więzienia i tak dalej. Drugiego znowu dzieci w szkole męczyły, jak to w szkole. 

Myślę, że boję się jakoś choroby, czy śmierci, a może ogólnie, że coś złego się wydarzy. Wiadomo, to z moim biodrem nie jest szczęściem. Tyle, że bardzie męczą mnie te lęki, tyle, że teraz bardziej staram im się wyjść na przeciw. O tym napiszę też innym razem.

Z pozytywnych rzeczy, to znaczy, dla mnie, bo dla innych to może makabryczne, to pomyślałem, że jak będzie ze mną tak daleko, że będę chciał odejść z tego świata, to polezę gdzieś daleko w góry, tak, żeby mnie znaleźli dopiero po latach. Jakoś nie podoba mi się pomysł, żeby umrzeć w domu. Najlepiej to by mi się podobało gdzieś na łonie natury. Po prostu sobie siąść, zamknąć oczy i mieć święty spokój, jak będzie tak daleko. Póki co, to nie chcę jeszcze umierać. Postaram się skończyć tą książkę i nauczyć lepiej chińskiego. 

Chyba też wykumałem jaki rodzaj operacji biodra chcę mieć, taki, po którym bezpieczniej mi się będzie wspinać. Pożyjemy, zobaczymy. Zobaczymy co mi ten gościu w poniedziałek powie.