Z PTSD

Gdyby mi to nie przeszkadzało, to było by to prawie zabawne, obserwować, co mój mózg robi. Pomyślę, że muszę przy biurku z papierami porobić i od razu zaczyna mi się robić duszno, czasami gorąco. Coś, jakby niewidoczna sieć obezwładnia mnie. Tak, jakbym nie miał własnego ciała, ale był częścią łóżka, na którym leżę, oglądając jakiś tam serial po angielsku. Jak ma napisy, bo nie wszystkie odcinki mają, to ściszam głos i czekam, aż się zrobi ciekawiej. Chciałbym mieć znowu swoje życie, ale czy je kiedyś miałem? Czasami je mam, czasami je miałem. Gdy ćwiczyłem na gitarze, albo na treningu, czy gdy biegłem przed siebie. W sumie, gdy człowiek sobie coś pomyśli, to jest to inaczej, niż wtedy, gdy to zapisze. Czy miałem swoje życie? Mieszkałem w paru krajach, gorących i zimnych, siadywałem nad różnymi morzami, czy oceanami, jeziorami, czy rzekami. Kiedyś żyłem może bardziej dwoma życiami, tym jakimś, mało realnym, marzeniem o dziewczynie, o czym, życiu nad oceanem i tym rzeczywistym, gdy nawe

Spoglądanie w przeszłość, w której miało się problemy. Zależy, co człowiek przeżył. Zaangażowanie, krok do przodu, przezwyciężenie lęku, jest w niektórych sytuacjach na pewno pomocne. Tyle, że niektórzy ludzie, jak ja, muszą reflektować, właśnie przez schematy przeszłości. Można nauczyć się miłości, można nauczyć się nienawiści, albo nieczułości. Ciekawe są wywiady z Kuklińskim, "The Iceman", był zawodowym mordercą mafii. Matka biła go kijem od miotły, czasami go na nim złamała, jak opowiadał. Jego ojciec zabił chyba jego brata, zrzucając go ze schodów, już dokładnie nie pamiętał. Ale w czasie wywiadu z nim wydaje się być normalny. On po prostu "nic nie czuł", jak mówił, za to przeżywał coś w rodzaju gwałtownej fali, wściekłości, czy czegoś. Widać to było, gdy reporter go zaczął krytykować. Ale mu przeszło i był w stanie o tym mówić. Uronił nawet łezkę, gdy powiedział, że źle się obchodził ze swoją rodziną. Szczerze mówiąc, to czasami łatwiej mi się z kimś takim per

Jedna z moich byłych dziewczyn zarzucała mi, że nie wiem, czego chcę. Lata, przed tym, zanim ją spotkałem, chciałem być muzykiem, naukowcem. Chciałem być kimś, zawsze tęskniłem za kimś. Potem biłem głową w ścianę, wbijałem sobie szpilki, siadywałem na poręczach balkonów, lub biegałem po szerszych balustradach mostów. Nie chciałem umrzeć, ale nie miałem też nic przeciwko śmierci. Nawet nie wiem, co chcę napisać, żadne zdanie nie pasuje do pozostałych. Czego chcę teraz? Wiem czego nie chcę. Nie chcę, żeby mną lęk pomiatał. Czasami nie wiem, co z nim zrobić. Chcę jechać do Australii, nawet nie wiem po co, może, żeby chwilę pożyć trochę jak kiedyś, ale inaczej. Wiem chyba, czego nie chcę, nie wiedząc, co mogę chcieć. Nie chcę już uciekać, szlag mnie trafia, gdy to robię. "Quiero paz quiero una pausa quizás morir de amor en tu mirada sin pasado, sin temores y sin prejuicios que me nublen " "Chcę spokoju, pauzę, może umrzeć z miłości na Twój widok. Bez przeszłości, bez bez oba

Wczoraj paletki, dzisiaj paletki, Chiński, praca, myśli, lęk, samotność, dobre hamulce w rowerze. W dzieciństwie miałem pozorną bliskość do mamy, bo jak stary był w domu,to nie mogła tak sobie, po prostu wejść do mojego pokoju, żeby pogadać. Paranoja ;) Cały czas partyzantka. Nic dziwnego, że czasami jestem taki zakręcony. Ale, i tak uważam, że wolę walczyć, szukać mojej drogi, czasami na oślep, niż poddać się bezradności, albo uciec gdzieś. Kiedyś uciekałem, chowałem się za grubym murem. Teraz staram się być bliżej rzeczywistości, która "czasami skrzeczy", mówiąc słowami poety. Ale, od kiedy jestem bliżej mojego "wewnętrznego dziecko", czyli moich wspomnień z dzieciństwa, to jest mi chyba łatwiej. Nie tęsknię już jak szalony za NB (narkotyk B). Wiadomo, mam dalej różne górki i dołki emocjonalne, czasami może na granicy "borderline", ale jakoś idzie. Choćby fakt, że nie myślę tak często o samobójstwie, co kiedyś było normalnym refleksem, gdy mi coś nie szł

Moje oko zmienia barwy. Wyglądam, jakby mnie ktoś pobił, czerwono fioletowy krąg pod okiem, po brzegach robi się żółty, a w sumie to po prostu pukną mnie ktoś rakietką. Fakt, na tyle, że trochę krwi poleciało, ale widać spływa to gdzieś w dół. Powiekę też mam, niezłą. Staram się siadać do biurka, w miarę codziennie, na 15 minut, takie założenie. Dzisiaj było mi zimno, potem oglądałem coś na laptopie, objadając się byle czym. Ale, 15 minut nie jest takie straszne, nawet dla moich lęków, a może jest ich mniej? Parę razy dziennie, gdy czuję lęk, staram się myślami wracać do jego źródła. Gdy coś mnie dusi, to myślę, że tak było, gdy wracałem do domu, ze szkoły, albo gdy musiałem się przed starym zameldować. Wiem, że go kiedyś nienawidziłem. Co teraz do niego czuję? Tego nawet nie wiem. Wiem, że czuję też coś w rodzaju miłości, co jest w sumie absurdalne, ale też wiadomo, dzieci tak mają. Małe gęsi, czy inne, uznają gumową kaczkę za swoją matkę. Dorośli często uważają, że to i

Postanowiłem sobie, że siądę codziennie do biurka, żeby coś przynajmniej 15 minut porobić. Kończy się na tym, że siedzę dłużej. Zanim siądę, to moje lęki szukają wymówek, robi mi się gorąco, albo zimno, albo spać mi się chce. Ale myśl o tym, że to tylko na 15 minut, to pomaga. Lepiej tak, niż świadomość, że jest góra do zrobienia. A tak, to robię coś, kawałek po kawałku. Mam prawie fioletową powiekę i pod okiem też niezłe kolory. Ale powoli chyba zaczyna przechodzić, choć trochę boli przy mruganiu. Pomyślałem sobie, że pojadę w sierpniu do tej Australii i jak mi się spodoba, to zostanę dłużej. W sumie, to chyba to lekki luksus, móc sobie pojechać i zostać, choćby na zawsze, bo w sumie, to moja wiza jest emigracyjna, tyle, że po wrześniu nie mogę Australii opuścić, jeśli jej nie przedłużę. Tak już zwlekam od 5 lat z tą Australią, ale teraz trochę popracowałem, więc może trza wyruszyć w świat. Kiedyś było mi chyba gorzej, temu łatwiej było pewnie coś zmienić, tak po prostu, rzucić się w

Wyczytałem dzisiaj w internecie, że znowu ktoś dosyć znany się zabił. Depresje. Czy ja mam depresje? Nie wiem, mam lęki to wiem. Postanowiłem sobie, że pójdę w niedzielę po ściance, to znaczy dzisiaj, do kafejki na rogu. Na ściance nie byłem, bo D miała bóle głowy, czy coś i nie chciała iść, a samemu mi się też nie chciało. Ostatnio gram sporo w paletki. Wczoraj, czyli w sobotę z 5 godzin. Najpierw 2 godziny lekki trening z szalonym Aleksem, potem gra z godzinę. Potem dwie godziny przerwy i potem lekkie gierki. To wszystko na ludzie i w miarę tak zwani "hobby"-gracze, czyli tacy, którzy nie grają w klubach. Ale mimo wszystko padałem potem na pysk, bo mi kondycja siadła od tego wypadku z rowerem, bo nic nie robiłem. Ale sport to dla mnie rodzaj ucieczki. Zapominam wtedy o moich lękach, smutkach, mojej frustracji i samotności. Ekipa też jest zakręcona, bo szalony Alex też grał 5 godzin. Więc poszedłem do tej kafejki, choć mi dziwnie było, coś w brzuchu ściskało i tak dalej. I w

Nadal czuję lęk, niepokój. Przychodzi on tak sobie, czasami na zebraniu, gdy nagle robię się zmęczony, nie w sposób naturalny, ale jakby mnie ktoś usypiał. Chciałbym wreszcie dojść do tego, co i dlaczego, dogrzebać się do tego, co to powoduje. Równocześnie staram się normalnie żyć. Dzisiaj cieszyłem się, że przychodząc do domu mam spokój, mogę uciec od wszystkiego. Byłem na ściance i gram dużo w paletki. Ciekawe, kiedy kogoś poznam. Brakuje mi wiary w przyszłość, tak sobie myślę. Próbuję zbudować jakiś swój świat. Postanowiłem sobie, że będę codziennie trochę z moimi papierami robił, żeby mnie na koniec miesiąca nie przysypały. 15 minut dziennie, choć wydłuża się to. Mniej myślę o NB (narkotyk B), ale myślę, że dopóki kogoś nie znajdę, to będę o niej myślał. Za pół roku może Australia na parę miesięcy. Co potem, nie wiem. Pamiętam, jak kiedyś żyłem z dnia na dzień, każdy dzień bolał czasami. Teraz czuję "tylko" lęk, albo smutek, ale istnienie tak nie boli. Codziennie staram s